Sommige treinreizigers ergeren zich kapot aan medereizigers die iedereen in de coupé mee laten genieten van hun conversaties per mobiele telefoon. Ik vind het juist heerlijk. Terwijl je ogen ontspannen over het landschap laat dwalen, krijgen je oren de meest intieme details te horen. Je krijgt gratis en voor niks een uniek inkijkje in het persoonlijke leven van een volslagen onbekende.
Die bellende medereiziger heeft meestal niet eens in de gaten dat alle andere mensen meeluisteren. In tegendeel, hoe meer hij (maar meestal zij) in het gesprek opgaat, hoe luidruchtiger ze gaat praten. Angst om privacy prijs te geven blijkbaar speelt geen enkele rol meer. Zo zat ik pas in de tram met een vrouw wiens schulden gesaneerd werden. Ik kreeg de complete story of her life te horen.
Ook wonderlijk was het relaas van een jonge vrouw, die laatst in de trein uitgebreid de nieuwste vriendin van haar broer zat te bespreken. Ik denk dat ze haar eigen zus aan de telefoon had. Hun oordeel over de potentiële schoonzus was nogal vernietigend: ook met deze nieuwe relatie zou het wel helemaal niets worden. Het opmerkelijkste was nog wel dat de belster deze uitvoerige bespreking afsloot met de opmerking: “Nou, ik zie je zo!” Ik vroeg me als argeloze meeluisteraar toen wel af wat de meerwaarde was geweest van deze mobiele voorbespreking, als ze elkaar direct weer zouden treffen.
Brits onderzoek zorgt nu voor opheldering. Een mobieltje oogt weliswaar als een uiterst modern ding, maar vervult ondertussen een van onze meest primitieve behoeften: gezellig kletsen en roddelen met vrienden, familieleden of collega’s. Juist omdat we voortdurend onderweg zijn, ons tussen vreemden bevinden in bussen en treinen en ’s avonds te moe zijn om nog de deur uit te gaan, houdt het mobieltje ons in contact met onze intimi die zich ook druk-druk van de ene afspraak naar de andere hijgen. Ergernissen over files, wachttijden, werkstress of andere frustraties van het modern leven worden dragelijk met een beetje mobiel contact met ons persoonlijke netwerk, via gesprekjes of sms-jes. Net als in prehistorische tijden luchten we ons hart bij bekenden, maar nu ondersteund door de moderne techniek. Of in de woorden van de onderzoekster: “Carrying your social network in your pocket, you’re never walk alone”.
Wie dus beweert dat hij zijn mobieltje alleen maar aangeschaft heeft om bereikbaar te zijn in noodgevallen, heeft het óf nog niet begrepen óf houdt zichzelf voor de gek. Een mobieltje is de nieuwe sociale lifeline.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten