Het vaste voorleesboek van mijn zoon was uitgelezen. Omdat hij geen nieuw boek wist, beloofde ik hem zelf een verhaal te vertellen. “Wat dan?”, vroeg hij nieuwsgierig. “Dat weet ik nog niet, maar ik bedenk vanzelf wel iets”, beloofde ik. “Waarover moet het gaan?” Het leuke is dat hij op dit soort vragen altijd een antwoord weet. “Over de wonderboom”, besloot hij.
Ik bedacht een verhaal over twee kinderen:
Joris en Isabelle maakten een boomhut om te kunnen spelen. Overal sleepten ze stukken hout vandaan voor hun bouwsel. Op het moment dat de hut eindelijk klaar was en ze in de hut zaten, ontdekten ze dat de boom kon praten. Eerst wilden ze het niet geloven, maar het was echt waar. De boom vertelde dat ze drie wensen mochten doen. Daarvoor moesten ze over een tak wrijven, net als bij de Wonderlamp van Aladin.
Isabelle wenste prompt dat ze nooit meer naar school hoefde. Maar die wens weigerde de wonderboom te vervullen. Daar deed hij niet aan. Joris wenste een spelcomputer. Daar kon de wonderboom wel voor zorgen. Joris was er enorm blij mee.
“Hoe gaat het verhaal nu verder?”, vroeg ik aan mijn zoon. Met een scooter, zei hij. Okay, een scooter.
Isabelle wreef nogmaals over de tak en wenste een scooter. Die kreeg ze: floep, daar viel uit de boom een scooter in de hut, met een helm erbij en een bijbehorend rijbewijs. Maar de scooter was veel te zwaar voor de boomhut, dus hij zakte door de vloer. De hut die ze met zoveel moeite in elkaar gezet hadden, was helemaal kapot.
De moeder van Isabelle was niet blij met de scooter, want daar vond ze haar dochter veel te jong voor. Daarom verkocht ze Isabelles geschenk. Als troost kreeg Isabelle ook een spelcomputer.
Joris en Isabelle zaten allebei nu voortaan met hun spelcomputer te spelen. Buiten spelen deden ze bijna nooit meer.
Ik had er een wat droevig einde aan gebreid, wat ik niet voorzien had. Maar mijn zoon moest lachen. Zijn broer had net die dag een spelcomputer aangeschaft. “Dit verhaal lijkt wel over ons te gaan”, zei hij. “Maar wij gaan morgen weer buiten spelen hoor!”
Ik moest ook lachen. Ik had het gevoel dat dit verhaal krachtiger was geweest dan welke andere boodschap dan ook.
Meer inspiratieverhalen lezen?
2 opmerkingen:
Zoals altijd een mooi blog maar deze is zo lief:-)
Herkenbaar!
Al minstens twee jaar vertel ik mijn dochter (nu 9) iedere avond ná het voorlezen een kort verhaal. Ik verzin de personages (vaak elfen, prinsessen of dieren), het thema en de uitgangssituatie. Maar ik maak het nooit af, dat doet zij. En zo valt ze al dromend in slaap.
De volgende ochtend weet ze soms precies hoe het afloopt. Vaker constateert ze dat ze in slaap gevallen moet zijn...
Een reactie posten