zondag 18 januari 2009

Tropische verhalen

Bij Sharda, die opgroeide in Brits Guyana, hadden ze vroeger thuis alleen een petroleumlampje. Omdat om zes uur 's avonds donker werd, moest Sharda zorgen dat ze haar huiswerk tegen het vallen van de avond af had. Televisie was er niet. Iedere avond vertelden haar opa en haar vader kleurrijke verhalen over hun jeugd.

Sharda is dus opgegroeid met vertelkunst, maar haar twee eigen dochters heeft ze weinig verteld over haar jeugd in Zuid-Amerika. Tot gisteren. In een klaslokaal in Amsterdam-Noord vertelde Sharda over haar schoolleven in het tropische klimaat aan haar dochters en aan een aantal andere kinderen. Dat gebeurde op uitnodiging van de Weekendschool, waarbij de lessen gisteren in het teken stonden van verhalen vertellen. Van een professionele verhalenverteller had Sharda en drie andere ouders diverse tips gekregen: veel details vertellen, de toehoorders bij je verhaal betrekken en je gezicht laten meespreken. En dat lukte, want Sharda zat met stralende ogen haar herinneringen uit de doeken te doen.

Terwijl de regen buiten de Amsterdamse buurt nog treuriger maakte dan anders, zaten Sharda's dochters binnen in het klaslokaal met rode oortjes te luisteren. Sharda moest als ze thuis kwam na een lange zweterige wandeling eerst zorgen dat haar klamme uniform weer fris werd voor de volgende dag. En Sharda keek goed uit dat haar boeken niet beschadigd raakten, want op vlekken of ezelsoren stonden flinke straffen. In het ergste geval moest je een uur met je handen je oren vasthouden als teken dat je wist waar je oren aan je hoofd zaten. Je oren even loslaten? Dan werd de straf met een kwartier verlengd.

Toch had Sharda best een leuke schooltijd. Eén keer per jaar gingen ze met de hele school naar het strand om cricket te spelen, te zwemmen en te barbecuen. Je kon zomaar in het oerwoud verdwaald raken als je de vuurvliegjes volgde en niet goed oplette waar je heen liep. Op het strand waren prachtige schelpen te vinden. Sharda heeft ze nog steeds bewaard.

Verhalen vertellen is een fantastische manier om mensen met elkaar in contact te brengen. Dat hoeft helemaal niet ingewikkeld te zijn. Een verhaal over jeugdherinneringen is al spannend genoeg. Ik denk dat Sharda's dochters na afloop nog wel meer willen weten over de exotische jeugdjaren van hun moeder in Zuid-Amerika. En dat ze die schelpen met eigen ogen willen zien.

Geen opmerkingen: