Kuchen tijdens een klassiek concert geldt als ongepast. Tenzij je het kuchen juist onderdeel laat zijn van de muziek.
Weten mensen niet meer wat er van hen verwacht wordt tijdens een klassiek concert? Tijdens het afscheidsconcert van de sopraan Kiri te Kanawa leek het daar sterk op. 'Kiri zingt, het publiek kucht', kopte NRC Handelsblad in de recensie.
Tussen haar liederen door barstte er een heel hoest- en proestconcert los. Op andere momenten begon een deel van het publiek begon te klappen, terwijl er aan het begin toch duidelijk gevraagd was om pas te applaudisseren als Te Kanawa de reeks van bij elkaar horende liederen helemaal had afgerond.
Uiterst ongemakkelijk allemaal. Gelukkig maakte de zangeres er zelf een grapje over. "Klapt u maar even, want ik moet zelf even kuchen."
Een beroemdheid als Te Kanawa is haar hele carrière lang bezig geweest om te streven naar loepzuivere perfectie. Ten opzichte van die enorme inspanningen en opofferingen geldt het ongepast om als toehoorder als stoorzender op te treden.
Misschien zit in dat streven naar ongelooflijke perfectie ook wel het knelpunt. Wat als publiek én musici nou eens gewoon lol hebben in muziek maken en gewoon laten komen wat er komt?
Interessant is wat de componist Merlijn Twaalfhoven doet. In een interview met NRC Next vertelt hij dat hij juist de chaos opzoekt en toelaat. Oók het mobieltje dat tijdens een klassiek concert ineens afgaat, want dat harmonieert misschien wel heel mooi met de rest van de muziek. En dus wellicht ook een serie kuchers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten