maandag 19 november 2007

De noodknop - bureaucratie in de thuiszorg

Bovenop de kast in mijn moeders appartement staat een alarmeringstelefoon. Het apparaat staat nog steeds in de doos, waarin hij begin van dit jaar werd afgeleverd.

Vlak daarna werd zij zo ziek, dat ze opgenomen werd in het hospice.
Tegen die tijd voelde ze zich in haar eigen woning zo machteloos en onveilig, dat een technische voorziening daar geen enkele verandering meer in kon brengen.
De alarmeringstelefoon werd geleverd door de thuiszorgorganisatie, die ons bij het kennismakingsgesprek servicegerichtheid, alertheid en kleinschaligheid beloofde. Wie op de noodknop drukte, kreeg directe verbinding met het dienstdoende crisisteam. Deze hulpverleners kunnen een gevallen persoon weer op de been te helpen of andere noodzakelijke zorg te geven aan hulpbehoevende mensen, die zelfstandig thuis wonen.

We gingen met deze thuiszorgorganisatie in zee, omdat de ‘gewone’ thuiszorg niet erg klantvriendelijk opereerde. Telkens stapte er een nieuwe verzorgster het appartement binnen om haar de dagelijkse zorg te geven. Voortdurend vreemde gezichten, telkens weer uitleggen waar de spullen staan en hoe ze geholpen wilde worden. Het werden er zo veel dat ze in haar dagelijkse overlevingsstrijd de stress rond de vraag 'wie staat er nu weer voor de deur' niet meer aan kon.

De nieuwe club beloofde met een klein vast team te werken, zodat mijn moeder zich vertrouwder zou voelen. Niet een hele rij van verzorgers, maar mensen die zowel persoonlijke verzorging als verpleging deden. De alarmtelefoon zou binnen 14 dagen geleverd worden. Zo wisten wij zeker dat mama in goede handen was, want de noodknop had zij altijd binnen handbereik.

De levering liet vijfenhalve maand op zich wachten. In die periode hebben 31 verschillende thuishulpen hun dagelijkse verslag geschreven in het zorgdossier. Drie keer kwamen de verzorgsters helemaal niet opdagen.

Nu hebben we de noodknop niet meer nodig. Vorige week heb ik de thuiszorgorganisatie laten weten dat mijn moeder overleden is en dat we van het ongebruikte apparaat af willen. Het beloofde telefoontje met meer informatie hierover blijft uit. Ook op mijn e-mail wordt niet gereageerd.

Niet verwonderlijk natuurlijk. Het zou pas vreemd zijn als ze nu wél snel in actie zouden komen.

Geen opmerkingen: