zaterdag 15 juli 2006

De Parade




Website-hoppen

Werken? www.Nuevenniet.nl, want ik ga www.opreis.nl. Allereerst door van website naar website te springen. Zo maak je met groot gemak een www.reisomdewereld.nl. Wat zal ik doen, er is zo veel keus! Ga ik www.uitmetkinderen.nl? Een www.weekendaanzee.nl is altijd leuk, of belanden we een nachtje in het www.betereboerenbed.nl? In ieder geval gaan we www.samenopvakantie.nl. En een zomer is pas een echte zomer als we op www.deparade.nl zijn geweest.

Een beetje betaalbaar, dat is wel handig want we betalen het liefst www.geencentteveel.nl. En het liefst nog www.gelderbij.nl. Maar ach, wat maakt het uit. www.leefmetlef.nl vind ik een mooi motto. We doen www.allesvooreenfeest.nl

www.leukomteweten.nl is wel dat jullie me bij het websitehoppen overal kunnen blijven zien. Denk je www.waarbenje.nu? dan kun je met enig digitaal spoorzoeken mij wel weer terugvinden. Www.ikhebje.nl!

Al blijft het website-hoppen een virtueel genoegen, ik weet zeker dat het www.de-mooiste-dag.nl wordt. Zonder onze stoel te verlaten komen verfrist terug www.metnieuweenergie.nl en volop www.inspiratie.net van deze avontuurlijke reis!

Ga met mij mee op websitehoppen en pik er de leukste dingen uit, want www.hetleveniseenpicknick.nl!

dinsdag 11 juli 2006

Je werkplek als pretpark

Werkkamers, overlegruimtes en vergaderhokken van de meeste kantoorgebouwen zijn zo verschrikkelijk saaaiiii. Directieleden en binnenhuisarchitecten hebben kennelijk in grote eensgezindheid besloten dat de werkvloer zo min mogelijk afleiding moet hebben. Of het werkplezier wordt ondergeschikt gemaakt aan strak maar zielloos design.

Ik pleit voor het tegenover gestelde. Maak de werkplek zo inspirerend en levendig mogelijk. Dat zal de sfeer, de ideeënrijkdom en de werklust alleen maar bevorderen!

Enkele ideeën:

  • Eerste vereiste voor een inspirerende werkplek: een mooi uitzicht! Liefst dus geen kantoor op een bedrijventerrein (tenzij het gebouw zo hoog is dat je op de hoogste verdiepingen een uitzicht hebt op de wijde landelijke omgeving), maar ergens in de binnenstad. Een gebouw met zoveel mogelijk ramen, dus. En als die er niet zijn: foto's met hele grote afbeeldingen van wijdse uitzichten en veel natuur.
  • Muziek bij het werk is zeer inspirerend, maar wel erg persoonlijk. Wie daaraan behoefte heeft, luistert naar muziek op zijn eigen headset.
  • Laat mensen hun koffie of thee tappen in een bontgekleurde mok. Op enkele planken staat een vrolijke verzameling van allemaal verschillende exemplaren, zodat een werknemer voor elke stemming een bijpassende beker kan kiezen. (Grappig: collega's staan 's ochtends bij de kast te dubben of het vandaag een maïsgele of een fuchsiaroze dag wordt!) De verzameling van niet bij elkaar passende mokken geeft het idee dat het om een spontaan gegroeide collectie gaat, net als in het keukenkastje thuis.
  • Fruitdesign, bijvoorbeeld bordjes met allemaal verschillende soorten verse appeltjes, voorzien van een schilmes. Op het tafeltje in de wachtruimte voor de gasten, op de vergadertafel en op het bureau naast de computer (ooit gezien in de werkruimte van een directeur).
  • Een verzameling mooie koffietafelboeken, in diagonale slagorde uitgestald op de vergadertafel. Met intrigerende foto's en onverwachte titels. Dat geeft de gesprekken aan deze tafels zeker nieuwe creatieve wendingen (gesignaleerd op de vergadertafel van een hoge overheidsfunctionaris).
  • Een mini-Zentuin. Even in de steentjes harken om de gedachten te verzetten.
  • Kunstwerken aan de muur die door de medewerkers zélf ontworpen zijn. Deze schilderijen geven de werkkamers meteen iets erg persoonlijks. Leuk om wel een gezamenlijk thema te kiezen: "mijn ideale uitzicht", bijvoorbeeld.
  • Een kunstcatalogus bij de zitjes. Gezien in een kantoor van een grote bank, dat zijn kunstwerken had laten beschrijven in een prachtig boek. Bij de zitjes lag het boek ter inzage op een mooie standaard, zodat de bezoeker meteen het interview met de kunstenaar kon lezen van het kunstwerk op de tegenoverliggende muur.
  • De werkplek als pretpark. Een tafeltennistafel en een voetbalspel op de werkplek vormen een mooi begin om tussendoor lekker even te ontspannen. Maar waarom ook niet een glijpaal naast de gewone trap (en een reuze-trampoline om weer boven te komen)?
  • Een weelderig begroeid dakterras of binnentuin voor het broodnodige groen. Een parkje in de buurt mag ook. Mooi zijn ook werkplekken met computeraansluitingen in de tuin, om lekker buiten verder te werken (gezien op het ministerie van OCW, maar ik heb er nog nooit iemand echt zien werken....).

Verder lezen:
Werkplekideeën om creatieven te laten vliegen

Botero-blues


"Ha, een Botero!'', dacht ik toen medewerkers van de openluchtexpositie Den Haag Sculptuur een monumentaal beeld op het Lange Voorhout installeerden.
De dikke maar gedrongen vormen van zijn beelden zijn immers onmiddellijk herkenbaar. En ik bewaarde uitermate goede herinneringen aan de expositie in het Gemeentemuseum in 2003 (afbeelding rechts). Wat een exotische vrolijkheid, wat een intrigerend inkijkje in het wonderlijke Zuid-Amerikaanse leven van alledag, wat een schrijnende situaties en wat een tederheid riepen die schilderijen op!

Maar het rendez-vous met de beelden van Botero is teleurstellend. De dikke figuren op het Lange Voorhout (afbeelding hieronder) lijken het resultaat van een te vaak toegepast trucje. Er gaat niets sensueels of verleidelijks van uit. Door de gladde afwerking zijn de 'opgepompte' beelden eerder koel en afstandelijk.

Vanwege hun kolossale formaat zijn de beelden wel imposant, maar verder zijn ze zielloos en nietszeggend. Alleen het beeld van de man- en vrouwfiguur tegenover elkaar roept nog wel iets van het eerdere gevoel van ontroering op.

Het gedrongen paard in het midden symboliseert alles. Het is met zijn dikke vormen typisch Boteriaans, maar het veel te kleine hoofd maakt dit dier tot een armzalige karikatuur. Hij kijkt nergens naar en heeft op die manier niets te zoeken op deze plek. Het aandoenlijke werkpaard van de schillenboer dat vorig jaar op vrijwel dezelfde plek stond, had het vorig jaar op deze sjieke locatie nog beter naar zijn zin!

maandag 10 juli 2006

Het Grote Ikea Misverstand

Heerlijk, die kleurrijke ballenzee bij de ingang en al die meubels waar je vrijuit op kunt klauteren en springen. Vooral op de afdeling met al die geinige knuffelslangen en fleurige meubeltjes voor jonge klanten die hier écht hartstikke serieus genomen worden. En die Zweedse gehaktballetjes mét blauw-gele vlaggetje erop gaan er ook wel in!

Als ik een kleuter was, zou ik Ikea óók een geweldig speelparadijs vinden. Maar als volwassene voel je je hier toch aardig bij de neus genomen. Als je namelijk écht een meubelstuk zoekt met enige duurzaamheid, staan je hier voornamelijk teleurstellingen te wachten. De keukenmeubels die er in de brochure zo gezellig uitzagen, blijken allemaal van twijfelachtig nepspul gemaakt te zijn. En het badkamermeubilair - met welgeteld één bad - is al niet veel beter. Zelfs het kinderkrukje dat we op het oog hadden, blijkt bij nadere inspectie hartstikke gammel.

Het Grote Misverstand dringt nu in volle omvang tot me door. Ikea is helemaal niet bedoeld als woonwarenhuis, ook niet voor volwassenen! Met die overdreven bewegwijzering is het eerder een soort dierentuin, waar je zo optimaal mogelijk langs alle dierenverblijven geloodst wordt. Onderweg word je op jolige toon attent gemaakt op allerlei attracties: 'Joehoe, kijk eens naar deze lade!' Of kun je je vergapen aan lades die 35.000 keer in- en uitgeschoven worden om ze op hun duurzaamheid te testen. Hoe doen ze dat toch!

Het hoogtepunt van een bezoek aan Ikea is toch wel het restaurant. Een speciaal rekje om méérdere dienblaadjes mee te vervoeren naar je tafel, is het toppunt van innovatie, waar menig afhaalbuffet stinkend jaloers op moet zijn. En het feit dat je hier - grátis! - een extra kop koffie of beker limonade kunt tappen, is natuurlijk ook een klantentrekker van jewelste. (Waarna WE geacht worden zélf het dienblaadje op te ruimen, want zo houden WE Ikea natuurlijk lekker goedkoop.)

In de rij staan, achter elkaar een parcours afleggen langs alle attracties, wat funshoppen, een bezoekje aan het restaurant en een ijsje toe. Ikea is ook het ideale grotemensen-pretpark! Het afscheidsbord met het amicale 'Doei!' is daarvan niet meer dan het logische sluitstuk. Joehoe, tot de volgende keer!

En nu snap ik ook ineens waarom er vlak voor de kassa's - als je als afsluiting van de rondtour dat ontzagwekkende magazijn doorgelopen bent - ook nog allerlei bakken met aantrekkelijk geprijsd graaispul staan. Dat is bedoeld voor de gefrustreerde mensen, die dachten dat ze bij de Ikea echt meubilair gingen kopen. Met de aankoop van wat servetringen, kaarsen of ijsblokjesvormpjes heb je tenminste nog de illusie dat je niet voor niets naar Ikea geweest bent...

donderdag 6 juli 2006

Ogen in de ruimte

Te zien aan de roze bloesembomen moet het een mooie lentedag geweest zijn, toen de camera's op ons huis gericht werden. Ergens in de ruimte is er op knopjes geklikt zonder dat wij iets in de gaten hadden. De rode zandbak die we toen nog in de tuin hadden staan, is precies zichtbaar. En op één van de vier tuinstoelen zit iemand te lezen. Waarschijnlijk Willem. Het is nog net niet te zien wát hij precies aan het lezen is.

Heel eigenaardig om zo vanuit de ruimte bespied en gefotografeerd te worden. We wisten natuurlijk wel dat satellieten zeer gedetailleerde platen kunnen maken, maar als je het met eigen ogen ziet is het toch verbijsterend. Nu Google Earth sinds kort de resolutie van de afbeeldingen fors verbeterd heeft, staan de huizen en tuinen in onze wijk er ineens haarscherp op.

Wat ook raar is: er staan op deze dag opvallend weinig auto's in de straat geparkeerd. Onze eigen auto staat er niet bij. Waar is die? Waar zijn trouwens de andere mensen? En waarom zitten er niet meer buurtbewoners op deze zonnige dag in hun tuin? De andere tuinen zijn allemaal leeg...

Niet alleen is het verbijsterend om zo een overzichtsbeeld vanuit de lucht te hebben van een zonnige dag, maar het is minstens zo vervreemdend om de eigenaardige stilte en leegte te aanschouwen. Als een stilte voor de storm...

NB: We hebben net ook ons vakantiekasteel in de Ardennen opgesnord via Google Earth. Er zit een hele rare vlek op, alsof iemand moedwillig de afbeelding van dit gebouw beschadigd heeft. Dan dringt het tot ons door: deze vlek is de weerkaatsing van de zon op het glazen dak van de serre! Gelukkig, de ruimte-ogen dringen niet overal toe door!


woensdag 5 juli 2006

Hittegolf

Het zweet loopt in straaltjes over m'n rug, de nieuwe lenteblaadjes in de tuin krijgen alweer bruine randen en oververhitte spoorrails zorgen voor trainvertragingen. Kortom, er heeft zich een hittegolfje over Nederland gedrapeerd en dat zullen we weten ook. Maar er over klagen, dat doen we natuurlijk niet. Het is eindelijk lekker zomers warm, dus wat zeuren we nou. Kop op, ook als op kantoor de binnentemperatuur tot boven de 35 graden stijgt.

Nee, schoolkinderen hebben het pas echt moeilijk. De meeste werkplekken zijn wel van airconditioning voorzien, maar juffen moeten de aloude techniek van de openstaande ramen hanteren. En dan nog val je bijkans flauw als je het lokaal betreedt. Iedereen probeert zo snel mogelijk weer buiten te komen. De ouders tenminste, want de kinderen moeten uiteraard blijven zitten.

Jasper had vandaag natte haren van het zweet. In die hitte moeten kinderen dus hun laatste lessen volgen en oefeningen doen. Vermoedelijk is daar deze dagen weinig van terecht gekomen, want de warmte is funest voor je leerprestaties.

Vroeger hadden we zelf natuurlijk ook geen airco in onze schoollokalen. Het moet er in de zomer ook snikheet geweest zijn, want het waren allemaal lokalen met platte daken. En de lokalen van de middelbare school moeten helemaal hels zijn geweest, want daar zaten we in noodgebouwen. 's Winters bibberend koud, 's zomers afgrijselijk benauwd en tussendoor beslagen ramen vanwege al het vocht.

Vermoedelijk tenminste. Want gek genoeg kan ik me niet voor de geest halen hoe heet het nu precíes was op school. Of zou het zo erg zijn geweest dat zelfs de geheugenfuncties zijn uitgevallen?

zondag 2 juli 2006

Kabinetscrisis in vragen en antwoorden

Wat is het toppunt van ironie?
Het normen- en waardenkabinet Balkenende II is gevallen, omdat de premier in een onachtzaam nachtelijk moment vergat te liegen.

Wat is het tweede toppunt van ironie?
Je verliest de strijd om het lijsttrekkerschap, maar brengt wel een kabinet ten val (Lousewies van der Laan).

Wat is het derde toppunt van ironie?
Je dwingt een verklaring af bij Ayaan Hirsi Ali om geen gezichtsverlies te lijden, maar een paar dagen sleur je een heel kabinet naar de ondergang (Rita Verdonk).

Wie zorgde ervoor dat deze bananenschil op het pad van het kabinet kwam te liggen?
De banaan heette Ayaan.

Maar wie gaf daadwerkelijk de aanleiding tot deze crisis?
Hilbrand Nawijn - die zichzelf al eerder onsterfelijk maakte door als demissionair minister een motie van wantrouwen te krijgen - stelde de Kamervragen, die ertoe leidden dat Rita Verdonk het Nederlanderschap van Ayaan Hirsi Ali ter discussie stelde. Of dat een slimme strategische zet was van Nawijn betwijfel ik - voor mij is de man het toppunt van dommig opportunisme - maar het had in ieder geval wel drastische gevolgen.

Wie lacht het laatst en het best?
Misschien wel Nawijn en de rest van zijn LFP-clubje. Als er echt een rompkabinet komt, ligt het lot van Balkenende IIa in handen van deze ramppartij.

Zomerkoks