Wat kun je allemaal doen met een appeltje? (2)

1. Een appeltje uit de appelboom op je hoofd laten vallen (en kom op het idee van de zwaartekracht. Maar Isaac Newton was je voor, lees maar hier.
2. gebruiken in bloemstukken
3. per post versturen als een flapple. Een wat?? Zie www.flapple.nl
4. gebruiken als observatorium: welke worm eet het meest?
5. een felrood gekleurde suikerlaag omheen doen en opeten als appel-lolly
6. gebruiken als oplossing van een mystiek cryptogram (Dan Brown in de Da Vinci Code)
7. vergiftigen om Sneeuwwitje in slaap te laten vallen
8. opeten en de dokter op afstand houden (one apple a day....)
9. ...of nog meer spreuken mee verzinnen.

Persoonlijke check op gevaarlijk bureaucratisch denken

Als ambtenaar kun je keurig volgens de regeltjes handelen, maar toch totaal de plank misslaan. Deze drie verhalen illustreren dat.

De Broodjeszaak
Er was eens een Turkse ondernemer, die een broodjeswinkel wilde beginnen in Amsterdam. Hij bezocht het ene ondernemersloket na het andere die hem van advies dient. De adviseurs zijn buitengewoon goed in wijzen (op valkuilen) en verwijzen (naar andere instanties). En zo komt de ondernemer-in-spe geen steek verder. Tegen de tijd dat hij eindelijk alle vergunningen binnen heeft, is zijn startkapitaaltje in rook opgegaan.

De Geldropse baby
Er was eens een vijf maanden oude baby in Geldrop, die een brief kreeg van de IND. In die brief kreeg de baby te horen dat zij binnen 28 dagen het land moest verlaten. Het meisje kon niet in Nederland blijven, omdat haar Nederlandse vader haar te laat had erkend. De IND kwam later snel op dit uitzettingsbesluit terug en gaf de vader de kans de erkenning alsnog te regelen. De organisatie deed het voorkomen alsof de brief 'er doorheen geslibt was'. Op die manier probeerde de organisatie na alle ontstane commotie zijn werkwijze goed te praten. Maar in werkelijkheid ging het om een beschikking, die weloverwogen opgesteld was door een medewerker die alle bestaande regels netjes opgevolgd had.

Waterwerkzaamheden
Er was eens een waterbedrijf, dat onderhoudswerkzaamheden moest uitvoeren aan de watervoorzieningen van onze school. Tijdens de werkzaamheden konden dik vierhonderd kinderen de hele dag niet gebruik maken van toiletten en waterkranen. De schooldirecteur ging in protest. Maar het waterbedrijf weigerde om de geplande werkzaamheden uit te stellen tot het weekeinde of de snel naderende kerstvakantie. De schooldirecteur zag geen andere mogelijkheid dan de school een hele dag te sluiten en bood zijn verontschuldigen aan de ouders aan.

In al deze gevallen hebben ambtenaren netjes volgens de regels gehandeld, maar daarbij de werkelijkheid totaal uit het oog verloren. Gelukkig zijn er ook instanties die deze situaties ontmaskeren, zoals de Kafkabrigade. Deze club onderzoekers spoorde in verhaal één alle deskundigen op, die de broodjesondernemer van advies hadden gediend. Dat bleken er tientallen te zijn, die elkaars bestaan vaak niet eens kenden.

Gelukkig kan het ook anders. Onlangs sprak ik een topambtenaar die zich van het bureaucratische gevaar bewust was. De enige oplossing is dat ambtenaren altijd zelf over hun verantwoordelijkheid blijven nadenken en zich inleven in de klanten, zei hij.

Zelf voerde deze topambtenaar een persoonlijke check uit op de loketdiensten van zijn eigen organisatie. Hij vertrouwde namelijk de bureaucratie niet, vertelde hij. Dat klonk wat eigenaardig voor iemand die altijd in overheidsdienst is geweest. "Maar ik zie met eigen ogen hoe een gewone weldenkende burger op de fiets naar zijn werk in een bureaucratische regeltoepasser verandert. Niet alleen in onze instelling, maar in alle grote organisaties."

Blijkbaar nemen mensen elkaar gevangen, concludeerde hij. Daar moet je regelmatig uit durven stappen. Bij elk loketdienst vroeg hij daarom zichzelf af: hoe zou ik het zelf vinden als ik deze dienst ontvang? "Dat is een tweede natuur geworden."

Zo'n persoonlijke check, dat lijkt me een uitstekend idee.

Stemwijzers

Eén ding is zeker. De stemwijzer spoort niet.

Op de stelling 'Dierenrechten moeten opgenomen worden in de Grondwet' drukte ik het knopje 'weet ik niet' in. En vervolgens krijg ik als stemadvies de Partij voor de Dieren! Voor de zekerheid heb ik nog even het verkiezingsprogramma van deze partij opgezocht. Negentig procent van het programma handelt over een betere positie voor dieren. Dan moet de enige stelling (van de dertig) die over dieren handelt, toch wel doorslaggevend zijn voor het bepalen van het stemadvies. In dit geval niet dus.

De meeste stellingen zijn trouwens enorm ongenuanceerd. Kinderopvang moet gratis zijn. Ja, best leuk, maar politici moeten ook beslissen ten koste van wat.

In korte tijd is de Stemwijzer al door dik een miljoen mensen geraadpleegd. Dat betekent twee dingen:
1. De opiniepeilingen stellen waarschijnlijk geen fluit voor, want het gros van de kiezers is vermoedelijk nog aan het dubben (en hopen op een verlossend antwoord van de Stemwijzer).
2. De Stemwijzer heeft vermoedelijk enorm veel invloed op ons uiteindelijke stemgedrag. Gezien het gebrek aan nuances en context in de Stemwijzer vind ik dat een gevaarlijke ontwikkeling. Dan is KiesKompas een stuk beter. (Maar ja, het stemadvies dat ik hier kreeg, zinde mij evenmin. Moet ik toch nog zelf gaan nadenken over mijn uiteindelijke keuze).

Het project Kind

0 jaar
Mijn moeder is vóór de zwangerschap al begonnen met het slikken van foliumzuur en heeft geen druppel alcohol gedronken. Knap hoor. De bevalling was tot in de puntjes voorbereid: vervelende verrassingen waren er niet. Net als het babykamertje, helemaal ingericht volgens de laatste trends. Jammer dat ik daar nooit slaap, want ik lig altijd bij papa en mama in bed. Ze praten veel tegen me en wiegen me eindeloos. Ook als ik eigenlijk rustig wil slapen. Maar ja, dat wiegen is goed voor de ouder-kindbinding, zeggen ze.

3 jaar
Ik heb een grote collectie speelgoed, variërend van antroposofische popjes (die stimuleren mijn fantasie optimaal) tot prachtig houten speelgoed en geinige puzzels. Als ik zit te tekenen, zit mama naast mij te jubelen. Mijn krassen vindt ze veelbelovend, denk ik.
Ik doe iedere dag wat muziekoefeningetjes met papa en mama. Als kleuter kun je je muzikale talenten namelijk gróter maken, daarna kun je je talenten alleen maar ontwikkelen, heb ik gehoord. Alle wijsjes van Mozart ken ik inmiddels op mijn duimpje. Die hoorde ik al in de baarmoeder.

5 jaar
Behalve muziekles – ik ben net begonnen met viool – zit ik ook op hockey en op ballet. Daarvoor moest ik wel even op de wachtlijst staan, maar mijn ouders weten er altijd snel bij te zijn. Daar hebben ze nu ook wel veel ervaring mee, want voor het kinderdagverblijf, de naschoolse opvang en niet te vergeten de school zelf moesten ze me ook razendsnel opgeven.
Hockey is trouwens een geweldige sport, vinden ze. Je leert samenwerken met anderen en je krijgt spelinzicht. Supernuttig voor later. Ik ging zelf eigenlijk liever op paardrijles, maar dat mag misschien volgend jaar. Ze vinden het namelijk ook handig dat ik veel mensen leer kennen op de hockeyclub. Stiekem hopen ze dat ik als puber dan op de hockeyclub naar de disco ga, en niet naar de danstenten in de stad. Dat schijnt heel gevaarlijk te zijn.
Ik ga binnenkort skiën. Mijn ouders vinden het zo geweldig leuk om mij met andere kinderen zonder stokken naar beneden te zien sjezen! Natuurlijk heb ik ook mijn zwemdiploma’s gehaald. Tijdens onze zomervakantie heeft mama mij iedere dag met de SUV heen- en weer gereden naar een andere stad, want daar kon je een spoedzwemcursus doen.

11 jaar
Behalve hockey, viool en ballet volg ik ook zeillessen. En theaterles, dat is ook heel gaaf. Je leert jezelf presenteren. En het is goed voor mijn zelfvertrouwen, zeggen mijn ouders. Ze willen echt niet dat ik later eens in een dip kom te zitten. Dat ik me misschien even wat minder gelukkig voel of zo.
Ik heb trouwens wel een druk programma, want ik krijg na school ook bijlessen om bij de cito-toets goed uit de bus te komen. Voor tweetalig VWO heb je minstens een score van 545 nodig, dus dat wordt nog flink blokken. Eigenlijk zou ik ook nog Chinees als bijvak willen doen, want dat vak schijnt het helemaal te gaan maken in de toekomst.

17 jaar
Mijn ouders hadden het goed gezien met hun voorspellingen over de globalisering. Voor een beetje leuke carrière ga je tegenwoordig naar het buitenland. Het volgen van meertalig onderwijs was dus een superadvies. Net als hun stimulans om veel aan sport, theater en muziek te doen. Geweldig dat ik zoveel kansen heb gekregen en al mijn talenten mag ontplooien. Al hoor ik veel mensen om mij heen wel zeggen dat ze mij een verwend nest vinden.

18 jaar
Ik ga studeren in de Verenigde Staten. En mijn ouders? Die mogen omzien naar een nieuw project.

Kinderkunst

Wat kun je allemaal doen met een appeltje?

Appelmoes, appelflappen, appeltaart, gevulde appeltjes, appeltjes mee naar school, appels weggeven... We hebben het allemaal al gedaan, maar onze voorraad appels blijft hoog. Wat valt er zoal nog meer te verzinnen?

Nou, broccolisoep met appel dus! Blijkt heerlijk te smaken en is bij de kinderen een enorm succes. Wat een vondst!

Workflow

Langdurig te veel en te hard werken leidt tot ziekmakende stress. Maar (bijna) het omgekeerde is ook waar. Intensief en geconcentreerd werken leidt tot flow: piekervaringen. Het geluk dat je voelt als je het moment zelf optimaal beleeft.

In een flow-ervaring voel je je sterk, alert, ben je meester over de situatie en presteer je op het toppen van je kunnen. Je wordt als het ware boven jezelf uitgetild. Na enkele uren intensief bezig zijn blijkt dat je alles om je heen vergeten was. Inclusief de tijd. Ik had het deze week met het bedenken van een nieuw blad.

Een eerste vereiste voor flow is doelgerichtheid. Thuis is het volgens de flow-theorie veel moeilijker om met één gericht doel bezig te zijn, omdat er zoveel dingetjes tegelijkertijd te doen zijn. Maar op het werk kan het juist wél lukken. Als je je leven te stressvol vindt, moet je dus vooral niet je leuke baan opzeggen.

Wat een groot misverstand eigenlijk, de directe link tussen werk en stress. Leve de workflow.

Lena Lijstje

Op diverse plekken in huis en in bijna al mijn tassen zitten notitieblokjes en pennen. Als verslaggeefster heb ik daar ook wel een goede reden voor, houd ik mezelf voor.

Het zal mij niet overkomen dat er iets bijzonders gebeurt en ik heb geen spullen bij me om het op te schrijven. (Al is het me toch een keer overkomen dat ik zonder papier zat toen ik een directeur ging interviewen. Toen heb ik nog snel van de receptioniste wat kladblaadjes gekregen).

Lijstjes met actiepunten en boodschappen maakte ik altijd al, maar de laatste tijd is het aantal notitieblokjes, boekjes, post-its en lijstjes op mijn computer wel heel rap toegenomen. Tegenwoordig houd ik namelijk ook lijstjes bij van leuke restaurants, kado-ideeën, goede vakantieplekken, gelezen boeken en wat al niet meer. Zelfs lijstjes met mooie zinnen, al is die met één genoteerd exemplaar ook meteen de kortste categorie. (Maar dat is dan ook wel een supermooie: Burgers in geldzorgen door traag gedrag rijk; een kop uit de Volkskrant.)

Het enige wat er zo'n beetje nog aan ontbrak, was een tevredenheidsboekje. Sinds enkele avonden noteer ik voor het slapengaan de dingen die de afgelopen dag tot tevredenheid hebben gestemd. Alleen al door dit alles weer voor de geest te halen, voel je je opnieuw tevreden en ga je extra lekker slapen. Op die manier beleef je de dingen in dit snelle en drukke leven toch een stuk bewuster, heb ik al gemerkt. Maar er zit ook nog een andere kant aan. Overdag kies ik vaker voor activiteiten, waarvan ik weet dat ze me een extra portie tevredenheid opleveren. Ik ben als het ware items aan het verzamelen voor mijn boekje!

Met de vele invallen en ideeën die ik noteer, is het al net zo. Verzameld in mijn opschrijfboekje, vormen ze mijn ideeënschatkamer, waaruit ik op andere momenten rijkelijk kan putten. Maar ook voel ik me onbewust aangespoord om weer eens wat te bedenken, zodat ik weer wat te noteren heb!

Langzamerhand wordt het aantal lijstjes wel erg talrijk. (Tijd voor een lijstje van alle lijstjes dus). Bijna net als Lena Lijstje, de hoofdpersoon van een serie boeken van kinderboekenschrijfster Francine Oomen. Ben ik in ieder geval niet de enige met een lijstjes-tic.

Hands!

Onthaasting

Grappig: de site www.onthaasting.nl meldt alleen maar de tekst: een ogenblik geduld a.u.b. Een manier om de onthaasting af te dwingen?

Het woord onthaasten werd ooit bedacht door de voormalige milieuminister Margreeth de Boer. Om precies te zijn op 6 januari 1997, toen zij het woord gebruikte in haar nieuwjaarstoespraak voor haar ambtenaren. Ter gelegenheid van de kerstbijlage schreef ik in december 1998 een artikel voor de krant over de impact van dat woord. Als ik me goed herinner, gaf de zoekmachine op internet toen 78 hits.

Komende jaarwisseling viert het woord onthaasting dus zijn tienjarig jubileum. Het aantal hits voor 'onthaasten' nu op Google: circa 210.000. (Woorden als slow life nog niet eens meegerekend).

Al die hits zijn op een of andere manier volgeschreven. De ware onthaasting is vermoedelijk nog ver weg.

Net echt

Zoeken naar je kern, je authentieke bron, je echte zelf. Gezien het overweldigende aanbod aan workshops en cursussen op dit gebied is er kennelijk een grote behoefte aan echtheid en oorspronkelijkheid.

Niet zo gek, want wat is er tegenwoordig nog echt?

Hoe je eruit ziet?
In ieder geval niet de haarkleur van vrijwel al mijn leeftijdgenotes.

Discussieprogramma’s op televisie?
Ik sprak onlangs een Kamerlid, dat te gast was geweest in een discussieprogramma van Catherine Keijl. Daarbij ging hij in debat met een vader uit Amsterdam, die zijn zoon van een zwarte school had afgehaald. Na afloop bleek dat de man noch uit Amsterdam kwam, noch vader was, maar wel een ingehuurde acteur...

Een klusprogramma op televisie?
De verbouwing is echt, zo verklapte een deelneemster ons. Maar alle mooie spulletjes die de ruimten zo sfeervol aankleden, worden na de opname weer verwijderd. (Vond ze ook niet erg, want die accessoires waren sowieso niet handig in haar kinderrijke huishouden...).

Etenswaren?
Aardbei-ijsjes hebben zelfs nog nooit kunnen knipogen naar aardbeien. Zelfs van het biologisch geteelde appeltje weten we niet of het echt is. Het appeltje zelf is echt genoeg, maar wat ‘biologisch’ precies betekent, is een rekkelijk begrip.

Een meanderend riviertje?
Waterlopen die vijftig jaar geleden rechtgetrokken zijn, worden nu weer omgebouwd tot kronkelriviertjes. Dat is beter voor de natuur, minder saai om naar te kijken en net echt.

Echte vriendelijkheid?
Het clichématige 'How are you doing today’ van Amerikanen vinden we buitengewoon onecht. (Maar ja, wat hebben we liever: onechte vriendelijkheid of echte hufterigheid?)

Belofte van eeuwige trouw?
Die van Mariska Hulscher was in ieder geval geen lang leven beschoren. Maar niet alleen Bekende Nederlanders breken binnen de korste keren hun huwelijksbelofte. In Volkskrant Magazine werden een man en vrouw geïnterviewd, die afgelopen weekeinde met elkaar in het huwelijk traden. Ze hielden heel veel van elkaar, maar hadden beiden bij voorbaat al de grootste twijfel of dit huwelijk wel levensvatbaar was.

Dus ja, het is niet gek dat we van bedrijven weer echte producten, echte mensen en echte winkels aangeboden krijgen. Hoe puurder en authentieker, hoe beter.
Echte supermarkten: C1000, geen fratsen.
Echte warenhuizen: Echt Hema
Echte vrouwen: Dove, ontdek wat echte schoonheid is
Echte slagroom : Hertog, als iets eerlijk bereid is, smaakt het altijd beter.

Strandkids

Lang zullen we leven...

We schatten haar negentig jaar. Lopen kan ze bijna niet meer. Af en toe heeft ze contant geld nodig. Maar ja, je pincode geef je niet aan de verzorgster, die je dagelijks komt aankleden. (Thuisbankieren zit ter trouwens ook niet meer in).

Om de tweehonderd meter naar het postkantoor te overbruggen, stapt ze daarom dapper in haar autootje. Een oude automaat, waar de uitlaatpijp bungelend onderhangt. Weliswaar heeft ze een invalideparkeerplaats voor haar huis, maar ze heeft de grootste moeite met inparkeren. De ruimte die andere automobilisten voor haar vrijlaten, is namelijk meestal te klein. Het autootje staat dus vaak schots en scheef op de parkeerplaats.

Zo leef je dus, als je heel oud wordt en je lijf je grotendeels in de steek laat. Het grootste deel van de dag zit je op je stoel aan het raam. Af en toe zwaai je naar de kinderen die naar school gaan. En een enkele keer ontvang je een vriendin, net zo stokoud als jij, die met de ouderentaxi voor de deur wordt afgezet.

Maar wat doe je de rest van de tijd? Hoe geef je dan nog zin aan het leven? Lezen? Puzzelen? Naar radio of televisie luisteren? Muziek luisteren zou voor mij in zo'n situatie heel belangrijk zijn. Maar ze is inmiddels ook zo doof als een kwartel geworden, dus dat schiet voor haar ook niet op.

Een ritje naar het postkantoor moet voor haar een sleurdoorbrekend uitstapje zijn.

Een beetje Central Park

Wie vanuit Den Haag Centraal Station naar de Turfmarkt wandelt, loopt soms zo in de vangarmen van de tramcontroleurs. Om de overkant van de straat te bereiken, moet je immers het tramperron dwars oversteken.

Hoewel de auto's tegenwoordig weggeleid worden via de Koningstunnel, lopen verkeersstromen van trams, passagiers, forensen en gehaaste fietsers hier nog steeds dwars door elkaar. Met alle chaotische taferelen van dien. Er hangt zelfs een bordje van de LF11 Prinsenroute, de fietsroute tussen Den Haag en Breda. Maar welke recreant zou hier in hemelsnaam willen fietsen?

Al jarenlang is het gebied in en om het station het toneel van grootscheepse bouwwerkzaamheden. De ene bouwput verdwijnt, de andere komt op. Molshopen, maar dan omgekeerd.

Grote OV-terminal
Het komende decennium zal dat niet veranderen. Zo wordt de stationshal getransformeerd tot een enorme OV-terminal, waar ook RandstadRail en de hogesnelheidstrein onder dak gebracht worden. Van binnen en buiten krijgt het station een nieuw gezicht: opener en transparanter. Het wordt een station met vier gezichten, zonder voor- en achterkant. Een doorgangsroute moet het zijn, maar ook een aangename verblijfsruimte. Ik betwijfel het. De gloednieuwe trap die het station met het nieuwe tramplatform verbindt, ligt in ieder geval al bezaaid met vuilnis.

Vernieuwing roept steeds nieuwe vernieuwing op. Zo gaf de Hoftoren het gebied een markante aanblik, maar nu steekt het gebouw van ABN-Amro er zo grauw bij af. En dat nog wel op een zichtlocatie. Dat mag vast niet lang duren van de stedebouwkundigen.

Ook de blokvormige gevel van Stichthage geeft een verstorende aanblik aan de skyline van ranke torens. Geen nood, in Den Haag zet je er gewoon een nieuw gebouw voor. Het Koningin Julianaplein wordt de komende jaren volgebouwd met een zwierig gebouw (''de Spin"), bedacht door O.M.A., het bureau van architect Rem Koolhaas. Vanaf de overkant van het Malieplein kan de toeschouwer tussen zijn oogharen door zich straks in het beroemde Central Park van New York wanen.

Nieuwe centrum Den Haag
De voortdurende vernieuwingen moeten enkele stedebouwkundige mislukkingen uit het verleden goed maken. Landelijk en ook internationaal is er aardig wat belangstelling voor het nieuwe centrum van Den Haag. Wie hier komt kijken, krijgt namelijk een aanschouwelijke workshop 'Verbouwen tussen bestaande bebouwing door'. Terwijl er compleet nieuwe gebouwen verrijzen, moeten duizenden ambtenaren, reizigers en bewoners toch gewoon hun dagelijkse routines afwerken.

Het gebied heeft zeker allure gekregen. Maar het idee om de gebouwen open en transparant te maken, is daarentegen nooit uit de verf gekomen. De bewaking en beveiligingsmaatregelen rukken steeds verder op in het stationsgebied. Overal zijn camera’s verschenen, die plegers van overlast of erger in de gaten houden. OCW heeft draaideuren laten installeren om ongewenste bezoekers te weren. De baliemedewerkers zitten tegenwoordig achter een hoog hek. Her en der heeft de Resident diverse binnenpleinen, maar die zijn afgesloten voor het publiek. De straten zien er ontoegankelijk uit met slagbomen, alleen te bedienen voor expeditie-vrachtwagens. En een deel van de straten wordt tegenwoordig beveiligd met camera's.

Ook in en om het Centraal Station neemt het aantal controleurs toe. Hier zullen de komende jaren bovendien nog vele schuttingen en hekken staan, waarlangs passagiers hun weg moeten vinden. Prorail wil de werkzaamheden wel zichtbaar maken voor het publiek door bijvoorbeeld kijkgaten in bouwschuttingen te maken. Kunnen de mensen toch zien wat er allemaal gebeurt achter die bouwgevels. Ook lekker transparant.

Appeloogst

Vorig jaar haalden we van 'onze' appelboom een stuk of vijf exemplaren af. Onze verwachtingen waren dus niet al te hoog gespannen, toen we dit weekeinde weer richting appelboom reden. Maar dit keer hadden we een grote zak vol. Zeker zo'n honderd stuks. Allemaal van één boompje!

Een héééleboel appeltaart en appelmoes dus, de komende maanden!

Geef Marie meer kansen

Toen ik in de brugklas zat, zag ik in de gangen posters met de slogan ‘Marie wordt wijzer’ hangen. Ik vond het eigenlijk maar een rare kreet. Het sprak toch vanzelf dat meisjes net zoveel kunnen leren als jongens?

Nee dus, want de praktijk is weerbarstiger dan de theorie. Nu, enkele decennia later, zijn er nog steeds grote verschillen in studiekeuzes tussen jongens en meisjes. Meisjes krijgen alle gelegenheid om technische vakken te kiezen, maar ze geven nog immer massaal de voorkeur aan de zachtste vakken die we vroeger ‘pretpakketten’ zouden noemen. Maar – zo luidt dan het verweer – daar kiezen die meisjes toch zélf voor? En we willen toch niet sleutelen aan vrije keuze?

Deze week interviewde ik een wetenschapper, die al bijna dertig jaar de obstakels voor talentontwikkeling van jongeren in het onderwijs bestudeert. Zijn stelling is dat het aanbod aan onderwijs voor een groot deel ook de keuzes van kinderen bepaalt. In het Oostenrijk van anderhalve eeuw terug bracht de heersende muziekcultuur talrijke talentvolle musici en componisten voort. Het communisme in Rusland – hoe verderfelijk ook – leverde veel hoogopgeleide vrouwen in technische beroepen op. En zo zijn er nog veel meer voorbeelden te vinden.

Zijn remedie om van Nederland in dit opzicht een minder achterlijk land te maken (we schijnen het buitenbeentje van Europa te zijn op dit gebied): verdubbel het aantal docenten exacte vakken en de leerlingen zullen volgen. Manipulatie van de vraag is mogelijk, luidt dus zijn stelling. In de gezondheidszorg worden ook de bedden vol gedokterd.

Al dan niet goed opgeleid, als vrouwen moeder worden, volgt een nieuwe horde. Volgens de heersende opvattingen in Nederland dienen ze dan parttime te gaan werken of helemaal hun baan op te geven. Doe je dat niet, wordt je meewarig aangekeken of als een slechte moeder bestempeld. Dat ik een druk leven leid met een 32-urige werkweek, heb ik aan mezelf te danken, wordt mij meegegeven. Dat ook Willem mee zorgt voor huis en kinderen, zien anderen gemakshalve vaak over het hoofd. Mannen krijgen juist op hun werk te horen dat een 32-urige werkweek wel erg weinig is, ook al hebben ze kinderen.

Als de directe omgeving bepalend is hoe mensen handelen, dan is er inderdaad in de Nederlandse cultuur nog veel werk te verrichten. Niet alleen om glazen plafonds te slechten, maar vooral ook om af te komen van plakkende vloeren, die vrouwen afhouden van een eigen carrière. Geef Marie op school meer kansen om wijzer te worden, zodat ze niet hoeft te blijven schrobben.

The Mirror Project

Ergens in 2001 moet iemand in Amerika op het idee gekomen zijn om foto's van zichzelf, gemaakt in een spiegel of een reflecterend oppervlak, op een website te zetten. Inmiddels is die actie uitgegroeid tot een groot project, waaraan duizenden mensen hun bijdrage leveren.

Gek? Misschien wel. Fascinerend? Dat zeker. Kijk op www.mirrorproject.com

Veiligheidsregels

Een vrije doorgang moest het worden waar burgers en volksvertegenwoordigers elkaar spontaan tegen het lijf konden lopen. Zo stelde architect Pi de Bruijn de Statenpassage van de Tweede Kamer zich oorspronkelijk voor.

Uit veiligheidsoverwegingen is het daar helaas nooit van gekomen. Toch was het nooit moeilijk om deze ruimte te betreden. Dat gold trouwens ook voor het afgeschermde gedeelte waar Kamerleden hun werkkamers hebben. Als vaste Kamerbewoner zwaaide je een keer naar de portier en je kon een bezoeker van buiten vervolgens moeiteloos alle sluipgangen van het Binnenhof laten zien.

De moord op Pim Fortuijn, het binnendringen van een dwaze Greenpeace-activist en de terreurdreigingen na 11 september hebben een heleboel veranderd in deze tempel van de democratie. Wel goed hoor, want het was voor onverlaten wél erg makkelijk om vrijuit in werkkamers van parlementariërs te kunnen rondneuzen. Of erger.

Maar langzamerhand verandert ons parlement toch in een soort Knesseth. Toen ik er gisteren weer eens was, stonden bij de entree zeker zes camera's op binnenkomende bezoekers gericht. Vertegenwoordigers van de pers worden hier op dringende toon naar een andere ingang gedirigeerd om zich te legitimeren, want 'de afdeling voorlichting wil precies weten wie er binnen is'. Ook moet je tegenwoordig door een veiligheidspoortje en je tas laten scannen. Niet dat dat veel uitmaakt, trouwens. De beveiligingsmedewerker was zo landerig, dat hij geen enkele lust had om te controleren waarom de alarmbellen bij mijn doorgang eigenlijk afgingen.

Zijn collega achter de balie was vervolgens heel verbaasd dat ik een dagpas kwam vragen. "Heeft u uw eigen pas niet bij vandaag?" Waarop het weer mijn beurt was om erg verbaasd te zijn. Eh, nee! Ik ben hier al tweeënhalf jaar weg, dus ik heb geen eigen pas meer!
Wel goed om te merken trouwens dat bewakers heel goed zijn in het onthouden van gezichten.

Kinderfeestje

Mama 1 knipoogt met een veelbetekenende Ik-weet-wat-het-is-blik en wenst ons veel sterkte.
Papa 2 informeert hoe wij dochterlief denken te vervoeren, want zijn vrouw is 'nogal bezorgd'.
Mama 3 vraagt of we alsjeblieft willen bellen als het feestje uitloopt, want anders maakt ze zich zo ongerust.
Mama 4 geeft voor de zekerheid een pilletje tegen wagenziekte mee.


Lieve help!!! Ik dacht dat we een eenvoudig kinderfeestje hadden georganiseerd, maar nu krijg ik het opeens Spaans benauwd. Wij staan voor de uitdaging om al die lieve bloedjes van kinderen een geweldige middag te bezorgen in een speelparadijs, maar vooral ook veilig en tijdig thuis te krijgen.

De papa's en mama's zijn nog niet de straat uit, of een aantal kinderen slaat volkomen op tilt. Eén steekt onverwachts de straat over zonder links en rechts te kijken. Een ander blijkt een geniale bommenwerper te zijn, die in de auto alle voorbijgangers overhoop schiet. Virtueel gelukkig. Nummer drie heeft een geweldige krijsstem, die hij op de achterbank aan een ultieme test onderwerpt. Mijn standaardtruc in de auto om de gemoederen te bedaren - snel een CD met kinderverhaaltjes aanzetten - mist dit keer volkomen zijn doel. Als er ook nog een stel motorrijders met grommende motoren achter me staat te wachten bij het verkeerslicht, raak ik de kluts kwijt en neem prompt een verkeerde afslag.

Even later weten we de kinderen toch binnen te loodsen in het speelparadijs. Zeg ik speelparadijs? Noem het gerust een kolkende heksenketel. De medewerkers van de kindervermaakindustrie vertrekken echter geen spier en wijzen ons geroutineerd een lange tafel toe, midden tussen andere kinderpartijtjes. Overal om ons heen storten kinderen zich gillend op hun versierde cakejes en pannenkoeken. De etenswaren vliegen al spoedig vrolijk in het rond. Her en der kieperen glazen gifgroene limonade om en veranderen de tafels in een plakkerige stukken meubilair.

Vooral RRRUSTIGGG blijven, maar hoe? Met enige afgunst kijk ik toe hoe een moeder van een naburige tafel dit aanpakt. De pannenkoek die met de stroopkant op het tapijt is gevallen, legt ze koelbloedig weer terug op het bordje van het huilende kind. Ze plukt er hier en daar nog wat viezigheid uit, maar het kind houdt zich weer koest en hervat het eten alsof er niets gebeurd is. Als de kinderen enkele minuten later weer stuiterend richting ballenbak te rennen, blijft er een grote puinhoop van poedersuiker, bijna volle bakjes friet en een met rommel bezaaide vloer achter. Nog steeds doet ze alsof er niets aan de hand is.

Onze kids zijn niet zo van het eten - de een krijgt plotseling buikpijn en een paar anderen lusten geen chips of spekjes. Wij blijven met bijna onaangeroerde bordjes zitten. Wie zei er dat alle kinderen ten allen tijde van friet houden?? Drinken, daar houden ze gelukkig wel van. En dus sleept Willem moedig de ene kan ranja na de andere aan. Warm krijgen ze het wel, want ze springen en rennen als jonge hondjes heen en weer.

Als de andere kinderfeestjes ten einde lopen, hebben onze kinderen enige tijd het speelrijk bijna alleen. Ze krijgen er geen genoeg van. Yep, dit gaat goed! Zelfs de buikpijn bij onze jonge gast verdwijnt weer net zo snel als het is opgekomen. Bij nader inzien heeft ze toch wel heel veel trek en begint alsnog om snoep en ijsjes te bedelen.

Bijna sluitingstijd. Het valt niet mee om ze uit het klimrek weer de auto in te praten voor de terugtocht. Met verhitte gezichten en natte nekhaartjes koersen we uiteindelijk toch op huis aan. Ditmaal zijn ze erg rustig. Maar ze hebben het allemaal gewéldig gevonden. En we weten ze ook nog volkomen Veilig en Tijdig bij hun papa en mama af te leveren. Pfff, missie geslaagd!

Een moeder neemt haar uitgetelde dochter blijmoedig in ontvangst. Relaxed. Zij wel. "Ja, ik weet wat het is", glimlacht ze.